Tworzę, tańcząc za rękę ze swoją estetyką i wrażliwością.
Chwytam tą lotną, intymną chwilę, chłonę jej zmysłowość i zmieniam w kadry – autentyczne, wolne mgliste, utkane światłem i cieniem z grubym ziarnem nieoczywistości.
Tylko emocja, prawda i boskie człowiecze ciało, droga, którą w swojej twórczości podążam.

Gdy trzymam aparat w ręku, pojawia mi się w myślach wizja idealnego uchwycenia obrazu, który mi się ukazał, lub na odwrót – wyobrażenie go, prowadzi mnie za rękę i krok po kroku ją realizuję. Jak? Z umiłowaniem naturalności i uszanowaniem czyiś granic.

Kręta ścieżka moich zauroczeń brzmi:

Właśnie czarno-białe akty z apolińskimi kształtami malowanymi światłem, najsilniej karmią moje zmysły pięknem i wzruszeniem.